“We moeten de natuur gaan beschermen voor de mens.”
“Er een hek omheen zetten en alleen mensen binnen laten als ze specifieke toestemming hebben om daar op dat moment te zijn.”
Ik keek de man naast wie ik in de auto zat aan, om een glimp op te vangen van zijn uitdrukking bij hetgeen hij net had gezegd.
Geen glimlach te bekennen, een bloedserieus gezicht.
“Je meent het echt, niet?”
Ja hoor, hij meende het echt.
Net de avond daarvoor had hij een interview geluisterd op de radio waarin een politicus zich had uitgelaten over mogelijke maatregelen om de klimaatcrisis te lijf te gaan.
Wij zijn natuur
Ik keek verdwaasd naar voren en riep spontaan,
“Hoe ver zijn wij afgedwaald van wie wij eigenlijk zijn, dat we ons zo afzonderen van de natuur. Wij zijn ook onderdeel van de natuur. Hetgeen we moeten leren is hoe we onze verantwoordelijkheid als mens moeten oppakken om in harmonie met de natuur om ons heen te gaan leven.”
Nu keek hij mij verbaasd aan.
“Ja, je hebt gelijk”, zei hij.
“Maar dat gaat toch nooit gebeuren, omdat wij dat gewoon niet in ons hebben.”
Ik merk het vaker om mij heen, dat mensen het lijken op te geven.
De uitdagingen waar we mee om de oren worden geslagen, lijken zo enorm groot, dat het onmogelijk lijkt om ze op te lossen.
En dat is juist waar ik denk dat het fout gaat.
Ontkoppeling
Ik snap heel goed waar de politicus in het radioprogramma het over had.
Voor hen die zich in de 2030 agenda van het world economic forum hebben verdiept, begrijpen dat er wereldwijd een programma wordt uitgerold om de maatschappij te herstructureren naar een model dat als wenselijk geacht wordt.
Maar het is niet mijn toekomst, niet een agenda waar ik me in kan vinden, die ik daar lees. Sterker nog, de rillingen lopen over mijn rug als ik zie wat er voor ideeën liggen om onze wereld te “resetten”.
Mens en natuur verder ontkoppelen, om de natuur te redden.
Dat is de redenering.
Dat is voor mij net zoiets als te zeggen dat de oceaan beter af is als we alle dolfijnen en orka’s in besloten dolfinariums gaan houden, zodat er veel minder visetende rovers in de zee zijn.
We zijn in onze moderne maatschappij zo ver afgeraakt van het natuurlijke systeem, dat we onszelf er volledig buiten hebben geplaatst.
We zijn de natuur gaan zien als grote voorraadkast van materialen die wij kunnen gebruiken.
Dat kan natuurlijk nooit goed gaan.
Zeker niet in een economie die gestoeld is op winst en groei.
Een alternatieve reset
Dat we voor de nodige uitdagingen staan, ben ik het mee eens.
En ik denk ook dat het goed en wezenlijk is als we bepaalde patronen in onze maatschappij gaan herwaarderen, resetten als je dat zo wilt noemen.
Maar voor mij zou het dan om hele andere waarden gaan als dat er in de 2030 agenda staan beschreven, die nu – zonder dat we het ons heel bewust zijn – over ons wordt uitgerold.
Wat mij betreft mag er een alternatieve reset komen, eentje die veel meer oog heeft voor de humane autonome mens en een gelijkwaardige verdeling van middelen en kennis wereldwijd.
Eentje waarbij wij leren van jongs af aan hoe we daadwerkelijk duurzaam kunnen leven in en met de natuur. En dan heb ik het niet over windmolens, groene auto’s of zonnepanelen.
Eentje waar niet economie of groei tot doelstelling verheven wordt, maar welzijn van mens en natuur. Laten we onze ware plek weer gaan herkennen.
Aanmelden voor de nieuwe Online Jaarcursus Natuurlijk Leven is weer mogelijk!
Je kunt je weer aanmelden voor de online jaarcursus Natuurlijk Leven
Een jaar lang natuurlijk leven in praktijk – met iedere week een nieuwe les:
- 50 lessen in totaal, het hele jaar rond
- 400 minuten aan videomateriaal
- 30 wilde kruiden/planten die ik behandel
- ruim 60 nieuwe recepten om zelf aan de slag te gaan
- en een grote diversiteit van thema’s om zelfvoorzienend te leven.
- online – dus wanneer het jou uitkomt en op jouw tempo
Nu met een super leuke korting!
Kijk hier voor meer informatie, wat anderen er van zeggen en om je aan te melden.
foto credits: Flickr, virginia state parks
Wil je meer lezen over deze gratis cursus, kijk hier.
