De geboorte van het gemeenschapsproject Permaliget

Je woont in een dorp Abaliget in het zuiden van Hongarije. En je hebt een idee.

Wat kan permacultuur betekenen voor dit dorp?
Voor deze gemeenschap?

Het idee voor een gemeenschapsproject groeit

Een gemeenschapstuin. Een farmers market. Een project met de school om kinderen te leren wat groente en fruit is. Bewustwordingsavonden voor mensen die zelf groente/fruit willen kweken. Samenwerking met de dorpskeuken, die het eten voor de school en ouderen in het dorp maakt.

Ha!
Dat zou gaaf zijn.

Het idee wordt een boom met allerlei vertakkingen naar mooie toekomstige projecten. Projecten die een bijdrage leveren aan het welzijn van mensen in het dorp.

Je kletst erover met vrienden. Zij die met dezelfde filosofie in het leven staan.
Samen enthousiast. Wat nu, hoe verder?

De gemeente betrekken

De burgemeester warm maken

Dat is wat we als eerste doen. Kijken of het idee landt bij de persoon die verantwoordelijk is voor wat er in de gemeente gebeurt.

Dit waren onze eerste kleuterstapjes die we zetten ongeveer een jaar geleden. Een nieuw project kreeg leven. Een gemeenschapsproject niet uit vraag, maar uit creatie. Omdat we zagen dat dit goed zou zijn voor het dorp.

Het gesprek met de burgemeester liep vlot. Hij was snel enthousiast. Zag de potentie ervan en begon direct mee te denken waar hij kon helpen. Voor materialen kon zorgen. En hij kwam direct met een idee voor een gemeenschapsruimte die we konden gebruiken.

Super!

Permacultuur in het dorp

Wat hielp was dat Marco en ik inmiddels naam hadden gemaakt in de wandelgangen als docenten permacultuur. Iedere keer dat we namelijk een groep ontvingen bij ons voor een PDC, vroegen we iemand uit het dorp of we zijn/haar tuin mochten gebruiken als werkcasus. De ontwerpschetsen voor de tuin werden vervolgens aan de families gepresenteerd. Altijd een mooi moment.

Stap voor stap brachten we hiermee de ideeën van permacultuur dichtbij de mensen. En mensen werden enthousiast. Leuk hoe dat werkt.

Oke. Check, de burgemeester is enthousiast en denkt mee. Wat nu?

De school betrekken

Laten we praten met het hoofd van de school en kijken of zij enthousiast raakt om mee te doen. En ja hoor, een week later zaten we rond een keukentafeltje slurpend aan een kop kruidenthee met het hoofd van de school. En drie docenten die direct maar meekwamen.

Enthousiast. En ook een beetje sceptisch.

Enthousiast om kinderen in contact te brengen met groente en fruit. Sceptisch omdat de aanpak van permacultuur toch wat vreemd is. Waarom niet gewoon kunstmest gebruiken? Hoezo dat hooi op de grond? Wat is er beter aan dan wat de mensen gewend zijn?

Avonden organiseren

Dat luidde de volgende stap in. Een avond organiseren voor geïnteresseerden om te praten over permacultuur. Wat het betekent, wat je er mee kunt doen en hoe je dat dan doet. Heel praktisch.

Maar dan moeten we het ook een leuke naam geven. Het is een gemeenschapsproject. Het richt zich op permacultuur en het dorp heet Abaliget. Zie daar, de naam “Permaliget” voor het project was geboren.

Volle bak. De eerste avond.

Circa 20 mensen zaten rond een tafel. De zelfgemaakte lekkerijen stonden op tafel. Kinderen renden rond en zaten in hoekjes te tekenen. Een gezellige boel.

Ik had een presentatie voorbereid over het project, de doelstellingen en permacultuur. Tussen het geraas van de kids door liet ik mooie foto’s zien en vertelde over de boom met ideeën voor het dorp.

Zo zijn er inmiddels al vele avonden geweest. En is er een vaste groep ontstaan van gezinnen die meedoen/meedenken met het project. Iedere 2 weken komen we dan samen en praten over een thema.

Lekker praktisch

Wat voor mij in het begin even wennen was. Was dat het direct allemaal super praktisch werd. In tegenstelling tot dagen die ik met cursisten doorbreng, waar we allerlei onderwerpen behandelen van mondiale uitdaging tot het aanleggen van swales.

Nu waren de interesses gericht op aardappels kweken. Wanneer je maïs plant. Wat daar naast kan staan. En wat je doet als er schimmels op bomen komen. Lekker praktisch dus.

Tussen de avonden door ontstond de behoefte om tuinen te bezoeken van mensen. Om in de praktijk te leren hoe je kunt samenwerken met de natuur. In plaats van haar te bestrijden met kunstmatige middelen. Leren door te zien hoe anderen het doen. Heel leuk!

Na 3 avonden mee te doen, kreeg ik het signaal van vrienden dat ook het hoofd van de school laaiend enthousiast was. Dat bracht ruimte voor het idee om een schoolproject te starten.

Een gemeenschapstuin

Inmiddels was er in het dorp al een plek toegewezen waar een gemeenschapstuin kon ontstaan. Een gebied aan de grens van het bos van circa 1000 m2. Met de mogelijkheid tot uitbreiding indien wenselijk.

De volgende stap werd gezet.

Er werd besloten om dit de plek te maken waar de school met de kinderen aan de slag zou gaan. En zo ging het.

We maakten een plannetje samen met de school en nog voor de winter werden de eerste voorbereidingen getroffen. De gemeente zorgde voor 60 grote acacia-palen en een hekwerk, om de tuin te beschermen van de herten die anders mee zouden profiteren van de tuin. En de ouders en kinderen gingen aan de slag.

Mooi te zien hoe snel dingen kunnen gaan als meer en meer mensen de schouders er onder zetten.

Er kwam een boer met een tractor bij. Die ging met een groep kinderen compost ophalen en stapels bladeren werden verzameld aan de rand van het bos. De eerste fruitbomen werden geplant. En de voorbereidingen werden getroffen voor verhoogde bedden. Iedere klas een eigen bed. Super toch?

Stap voor stap vooruit.

Hick-ups

Natuurlijk zijn er ook hick-ups in het project, zoals in elk project. Zo waren de materialen om de verhoogde bedden te maken, niet beschikbaar toen de ouders klaar stonden om ze te bouwen. Dan maar improviseren. Maar dat is onderdeel van zo’n creatietraject.

Ik kan blijven doorschrijven over dit gemeenschapsproject. Nog veel ideeën zijn onuitgewerkt. Je merkt, ik ben er enthousiast over. In volgende blogs zal ik hier zeker updates over blijven geven.

Oproep

Tot slot wil ik graag een oproep doen.

Mocht je dit project een warm hart willen bijdragen, is dat mogelijk. Alles gebeurt uit eigen initiatief en met de schaarse middelen en materialen die de mensen hier in Hongarije beschikbaar hebben. We hebben nog diverse wensen op het lijstje om de gemeenschapstuin waar de kinderen leren en actief zijn “af” te maken. Zoals een picknicktafel, een schuurtje voor materialen, tuingereedschap, etc.

Mocht je het leuk vinden om een keer een kijkje te kunnen nemen bij het gemeenschapsproject Permaliget of zou je graag willen bijdragen aan het project, stuur me even een berichtje.

Lieve groet,
Maria